Blog

Τα παιδιά δεν γεννιούνται με ενσυναίσθηση. Γεννιούνται με την ικανότητα να έχουν ενσυναίσθηση, αλλά η ικανότητα αυτη, αναπτύσσεται μόνο κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες. Οι γονείς όμως, διαδραματίζουν κρίσιμο ρόλο στην ανάπτυξη της ενσυναίσθησης.

Στο βιβλίο τους, “Born for Love: Why Empathy is Essential - and Endangered”,  ο ψυχίατρος Bruce D. Perry και η δημοσιογράφος Maia Szalavitz γράφουν: "Η ουσία της ενσυναίσθησης είναι η ικανότητα να “μπεις στα παπούτσια του άλλου”, να αισθάνεσαι όπως ο άλλος και να φροντίζεις να τον βοηθήσεις αν βρίσκεται σε δύσκολη θέση”. Εχουν καταγραφεί πολυάριθμες περιπτώσεις όπου τα παιδιά δεν έχουν βιώσει επαρκή ενσυναίσθηση ενώ μεγαλώνουν. Η συμπεριφορά αυτών των παιδιών έναντι των άλλων αντικατοπτρίζει την έλλειψη ενσυναίσθησης που συχνά οδηγεί σε σοβαρά προβλήματα.

Υπάρχουν τρία βασικά πράγματα που μπορείτε να κάνετε για να βοηθήσετε την ανάπτυξη της ενσυναίσθησης στα παιδιά σας:

Πρώτη ημέρα στον Παιδικό σταθμό, μια ημέρα πολύ σημαντική για όλη την οικογένεια, τόσο για το παιδί όσο και για τους γονείς και την ευρύτερη οικογένεια. Πολλά άρθρα έχουν γραφτεί, χιλιάδες συζητήσεις από μαμάδες έχουν γίνει αλλά δύο πράγματα είναι σίγουρα:

1. Κάθε παιδί είναι διαφορετικό

2. Η εμπειρία κερδίζει

ΚΑΘΕ ΠΑΙΔΙ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ

Όπως θα παρατηρήσατε έγραψα "κάθε παιδί", όχι "κάθε μαμά". Κι αυτό γιατί η ημέρα αυτή είναι του παιδιού, και όχι δική μας. Την έχουμε κάνει δική μας, και είναι λάθος. Προετοιμαζόμαστε, αγχωνόμαστε, το συζητάμε, αποφασίζουμε, στεναχωριόμαστε, προβληματιζόμαστε. Και το παιδί; που είναι το παιδί σε αυτή την τόσο σημαντική του στιγμή; Στην αρχή της ένταξης του σε μια κοινότητα στην οποία θα ζήσει, με διαφορετική ίσως μορφή, για τουλάχιστον 13 χρόνια; Σκεφτόμαστε το παιδί; Ναι, φυσικά συζητάμε μεταξύ μας πόσο σημαντικό είναι να επιλέξουμε προσεκτικά παιδικό σταθμό, να γνωρίσο

Οι πρώτες ημέρες στο σχολείο
Η πρώτη φορά στο σχολείο αποτελεί σημαντική αλλαγή στη ζωή του παιδιού και της οικογένειας. Οι πρώτες μέρες συχνά συνοδεύονται από κλάματα, έντονα συναισθήματα και ψυχική κούραση, τόσο για τα παιδιά όσο και για τους γονείς, οι οποίοι έρχονται σε επαφή, συνειδητά ή ασυνείδητα, με τις δικές τους εμπειρίες αποχωρισμού.

Άγχος αποχωρισμού
Το άγχος αποχωρισμού είναι ένα φυσιολογικό αναπτυξιακό φαινόμενο στη ζωή ενός παιδιού. Συνήθως εμφανίζεται στον 6ο μήνα της ζωής, όπου το μωρό δυσανασχετεί όταν δεν βλέπει τους γονείς του και συνεχίζει να υφίσταται μέχρι την ηλικία των 3 ετών. Το άγχος αυτό μειώνεται σταδιακά με το μεγάλωμα, καθώς το παιδί αποκτά την βεβαιότητα ότι, ακόμα κι αν η μητέρα φύγει προσωρινά, δεν «χάθηκε», υπάρχει και θα ξαναγυρίσει. Ωστόσο, μπορεί να αναζωπυρώνεται, όταν το παιδί ή όλη η οικογένεια περνάει κάποιες δύσκολες καταστάσεις ή αλλαγές, όπως είναι η έναρξη του σχολείου.

Πριν από 2 εβδομάδες στείλαμε το Στέφανο στη γιαγιά και στον παππού, στο «χωριό». Χωριό το λέμε εμείς, μια χαρά επαρχιακή πόλη είναι, αλλά για το παιδί είναι σα χωριό. Βοηθά και το σημείο που είναι το σπίτι, δεν περνάνε αυτοκίνητα, μπροστά έχει αλάνα, δέντρα, περιβόλι. Είχα λιγάκι αγχωθεί επειδή οι ημέρες ήταν πολλές: πως θα είναι, πως θα περνάει, αν θα του λείπουμε. Τι θα κάνει, με τι θα παίζει, πόσες μέρες τελικά θα μείνει, τι ρούχα θα έχει.

Τείνουμε να τρελαθούμε νομίζω, οι γονείς του σήμερα. Γεμίζουμε ένα ολόκληρο αυτοκίνητο με φουσκωτά flamingo, ψυγειάκια, καρεκλάκια, καπέλα σε όλα τα χρώματα, μπρατσάκια, τουβλάκια, σανίδες, κουβαδάκια, τσουγκράνες, μαγιό με ΔΠ, τσάντες, παιχνίδια, ομπρέλες, μπλόκ ζωγραφικής, μαρκαδόρους, χίλια πράγματα γιατί έχουμε στο μυαλό μας ότι το παιδί με κάτι πρέπει να απασχολείται όλη την ημέρα. Γιατί εμείς το έχουμε στο μυαλό μας, οχι το παιδί.

Στο «χωριό» το δικό μας δεν έχει θάλασσα. Η γιαγιά και ο παππούς δεν οδηγούν

Του Ιορδάνη Παπαδόπουλου για το Tαλκ

Άλλο ένα ελληνικό καλοκαίρι μπροστά μας… Και τονίζω το ελληνικό γιατί είναι ιδιαίτερο από τη φύση του. Καθρεφτίζει στα νερά του τη μεσογειακή μας μοναδική προσωπικότητα και κατ’ επέκταση την κοινωνία μας, μια κοινωνία πρώτη σε τροχαία, μια κοινωνία πολεοδομικά παράνομα ανοικοδομημένη, δίπλα σε θάλασσες, σε θάλασσες με πλαστικά, σε θάλασσες χωρίς ναυαγοσώστες (στην καλύτερη να υπάρχει σε ορισμένο ωράριο και μονο σε πολύ τουριστικές παραλίες) και γενικώς χωρίς παιδεία κολύμβησης.

Το καλοκαίρι είναι τόσο όμορφο, όσο και επικίνδυνο δυστυχώς. Τα παιδιά είναι έξω πιο πολλές ώρες, τρέχουν, οδηγούν ποδήλατα και πατίνια, κολυμπούν… Αυτό επιβάλλει την προστασία από τον ήλιο, αλλά και από ατυχήματα, είτε στους δρόμους είτε στη θάλασσα. Και ενώ οι περισσότεροι γονείς πλέον θυμούνται να βάλουν αντιηλιακό στα παιδιά τους (σπάνια στους ίδιους όμως) και τρέχουν από πίσω τους με το καπέλο σαν να κυνηγούν πεταλούδες με

Ακούω και διαβάζω καθημερινά μαμάδες να παραπονιούνται ότι το παιδί τους δεν κοιμάται, γιατί έτσι είναι το παιδί. Το άλλο τους παιδί κοιμόταν, αυτό όχι. Το ίδιο και με το φαγητό. Το παιδί μου δεν τρώει ενώ άλλα παιδιά τρώνε.

Δεν ισχύει. Και δεν το λέω για να σας στεναχωρέσω η να σας νευριάσω, το λέω για να σκεφτείτε ότι ίσως δεν ισχύει αυτό που πιστεύατε και να ψάξετε τρόπους για να τα καταφέρετε. Αν νιώθετε ότι έτσι είναι και δεν πρόκειται να αλλάξει, τότε απλά στεναχωριέστε . Αν συνειδητοποιήσετε ότι ίσως δεν είναι ακριβώς έτσι, θα ταλαιπωρηθείτε λίγο για να βρείτε το σωστό τρόπο για να τρώει και να κοιμάται καλύτερα και θα είστε πιο χαρούμενες και πιο ήσυχες.Και εσείς και το παιδί σας.

Κάπου εδώ θα έρθει η ερώτηση, γιατρός είσαι; ψυχολόγος; παιδίατρος; τι είσαι;

Μαμά είμαι κι εγώ, όπως εσείς. Μια μαμά που το παιδί της όμως δεν το γέννησε.
Μια μαμά που όταν έφτασε επιτέλους ο καιρός να πάρει το παιδί στο σπίτι, χρειάστηκε να κάνει

«Είναι εύκολο να γίνεις γονιός, αλλά είναι δύσκολο να είσαι γονιός».

Όταν κάποιος γίνεται γονιός, τότε είναι η στιγμή που έρχεται στην επιφάνεια το δικό του εσωτερικό παιδί, των δικών του παιδικών χρόνων, έρχεται ξανά σε επαφή με το παρελθόν του, με τα τραύματά του. Και μπορεί είτε να υποκύψει σ’ αυτά και να τα αναπαράγει, διαιωνίζοντας με τη σειρά του αυτό το φαύλο κύκλο γενεών, είτε μπορεί να έρθει αντιμέτωπος με τις πληγές του, σπάζοντας τον κύκλο. Όποια κι αν είναι η επιλογή του, οι συνέπειες είναι αναπόφευκτες και αντίστοιχες της απόφασής του. Ο πρώτος δρόμος είναι σίγουρα ο πιο εύκολος, αλλά εξίσου σίγουρα είναι και ο πιο επικίνδυνος και επώδυνος για το παιδί μπροστά του.Σ’ αυτή τη φράση ο Βίλχελμ Μπους εσωκλείει σύντομα και περιεκτικά τη δυσκολία – κι ο,τι αυ

της Ερατώ Χατζημιχαλάκη – Οικογενειακή Σύμβουλου

Συχνά ρωτώ έναν γονιό γιατί έκανε παιδί.  Ντρέπομαι να σας πω τις απαντήσεις που ακούω τουλάχιστον από εκείνους που δεν ντρέπονται να τις πουν.

Έρχεται λοιπόν εκείνη η ώρα η ευλογημένη που γυρνάς στο σπίτι με ένα παιδί.  Μέχρι τώρα δεν το είχες.  Για μερικούς μήνες το είχες στη κοιλιά σου, άλλοι το περιμένατε με αγωνία, άλλοι με χαρά, άλλοι με προβληματισμό και κάποιοι ίσως και με φόβο.  Ότι κι αν υπήρχε πριν να έρθει τελειώνει όμως όταν έρθει.  Είσαι εκεί στο σπίτι σου, συχνά χωρίς βοήθεια και αρχίζει μια περίοδος που κανείς δεν σου την περιέγραψε πραγματικά.  Την εί